Mijn eerste dagen heb ik in Calcutta doorgebracht. De mensen zijn bijzonder vriendelijk. Oprecht vriendelijk. Als ze niet vriendelijk willen zijn, zullen ze dat ook niet doen. En oprecht geinteresseerd, waardoor honderden vragen overal rond m'n oren vliegen.
Opvallend is dat Indiers geen schaamte kennen. Geen schaamte... 't is moeilijk voor te stellen als westerse mens. Heel opvallend is het aanstaren. Blijven staren, meelopen, beginnen vragen, lachen, luidop zingen, dansen, aanraken, openbaar hun behoefte doen,... en zelfs openbaar masturberen. Zonder schaamte!
De hoeveelheid geuren en kleuren is prachtig, de cultuur is diepgeworteld, gecompliceerd en zo fascinerend. Bijna dagelijks is er een soort festival. Troms, zingen, lachen en dansen in traditionele kleding. Er gaat telkens enorm veel energie van uit! Ook de tempels zijn weer spectaculair om te bezoeken. De spiritualiteit hangt overal!
Sinds vanmorgen ben ik, na een hectische reis, aangekomen in Bodhgaya, waar de Boeddha zijn verlichting bereikte onder de beroemde Bodhi tree.
Toen ik op m'n trein wachtte in het station van Calcutta kwamen er wat kindjes bij mij zitten. Blote voeten, zo smerig als de Indische straat en hoogstwaarschijnlijk geen ouders meer. Maar altijd maar lachen, lachen, lachen. En ze deelden zelfs hun koekskes me mij. Ik wou het eten van deze graatmagere jongetjes niet afnemen, maar ze drongen erop aan. Heel de tijd lachen en praten. Maar ik verstond er natuurlijk geen woord van. Ze kwamen heel pienter over en leken zelfstandiger dan de gemiddelde Vlaamse student. De oudste (niet ouder dan 10) probeerde me heel de tijd iets duidelijk te maken. Ik begreep waar het over ging toen de jongste al zijn littekens toonde op zijn armen. De wonden en littekens waren duidelijk opzettelijk toegebracht. Toen de oudste zijn t-shirt omhoog trok, zag ik gruwelijk grote littekens op zijn magere borstkas. 'Police, police', zei hij toen hij naar de wonden wees. Daar ging het over. Maar wat wilden ze van mij??? Wat kon ik doen? Kon ik hen op z'n minst maar verstaan.. Maar dan nog had ik ze waarschijnlijk niet kunnen helpen. Ik moest mijn trein halen en kon niet anders dan ze aan hun lot over te laten. Machteloos...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten